Anneyseniz hele bir de çalışıyorsanız,vicdanınızla bitmek tükenmek bilmeyen savaşınız var demektir.Gerçekten yapmak istediğiniz şeylerle yapıyor olduklarınız arasında sıkışıp kalırsınız.3,5 yıldan sonra,ben artık tüm bunların beynimizin bir oyunu olduğunu düşünüyorum...Nasıl ki evlendiğimizde bir kişi olmuyorsak (her ne kadar tencere kapak,elmanın iki yarısı gibi kalıplar etrafımızda uçuşuyor olsa da),çocuğumuz olduğunda da onunla 'bir' olamayız.Bizler ayrı 'bir'eyleriz,bunu gerçek anlamıyla özümseyerek anlamamız gerekiyor.
Önemli olan çocuğumuzla tüm gün aynı yerde bulunmamız değil,kafamız farklı yerdeyken vücudumuz aynı yerde olsa neye yarar?Çocuğumuz için faydalı olmuş olur muyuz ,hayatında farklılık/farkındalık yaratmış olur muyuz gerçekten?Hayır.Öyleyse...
Denedim formüle ettim,artık netim.
Günde en azından 1 saat kaliteli zamanın çocuklara ayrılması gerektiğini düşünüyorum,tek yapmamız gereken bu.Yemek yedirmekten,eşimizle/arkadaşımızla konuşurken sorduğu sorulara verdiğimiz cevapların toplam sürelerinden,ya da farklı bir iş yaparken çocuğumuzla aynı ortamda bulunmaktan söz etmiyorum.Gerçekten yalnızca çocuklarımıza ayırdığımız 1 saatten bahsediyorum.
Televizyonu kapatıp,çalan telefonlara bakmayıp,instagram,facebookdan uzak durup ,gerçekten çocuğumuzu 1 saat dinlemek,onunla istediği şekilde vakit geçirmek,tek yapmamız gereken bu.Kaliteli 1 saat,daha fazlası değil.
Kalan zamanı da gönül rahatlığıyla kendimize ayırabiliriz dahası ayırmalıyız.Böylece gerilen ipin daha hızlı ve istekli geri dönüşü gibi çocuğumuzla geçireceğimiz vakit için ona dönebiliriz.
Ben denedim,işe yaradı...Ruhuma da oğluma da iyi geldi.Kaliteli 1 saat,fazlası değil,deneyin ve görün..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder