-Seni çok özledim anneciğim!!
-Canım oğlum sabaha kadar beraber uyuduk,beni yine de özledin mi?...
-Evet anneciğim,seni çok özledim!!
Duygularını ne kadar da güzel ifade ediyor,yaşı 4,5...
Bizlerin bilmediği,bilse de unuttuğu/unutturulduğu güzellikte bir ifade bu.
Bize ne oluyor da gerçekten ne hissettiğimizi en yakınımıza bile söyleyemez hale geliyor hayatın koşuşuturmasında en yakınımızdan bile bu denli uzaklaşıyoruz.Ne zaman bu kadar değişiyoruz?
Büyüdükçe hayatlarımızı eski Türk filmleri gibi yaşar olduk,'Ben hiçbirşey söylemiyeyim karşımdaki anlasın' deyip beklemeye geçiyoruz.
Hadi biz kadinlar icimizdekini oyle cok uzun sure tutamayiz pattt diye cikaririz da ya erkekler..
Onların durumu daha vahim.Üzerlerinde bir de toplum baskısi olan erkekler,duygularını gösterdiklerinde zayıf,güçsüz olarak algılanıp içlerine daha da kapanıyorlar.
Kızlar daha duygusal olmaları yönünde cesaretlendirilirken,erkeklerin duygularını göstermeleri ayıp olarak görülüyor.Bu da daha büyük yaşlarda erkeklerin içlerine kapanmalarına,daha fazla susmalarına,bunalımlara neden oluyor.Saklamayıp gösterdikleri duyguları ise genellikle 'algılanmak,anlaşılmak,onaylanmak istedikleri halleri' oluyor.Günün sonunda hissedilenler gerçekten ifade edilmeyip gizlenmeye devam ediliyor.
İşte tam da bu noktada,biz annelere çok iş düşüyor.Bugün 4,5 yaşında olan oğlumuz/kızımız yarının bireyi ve onun duygularını ifade edebilmesi ,belki de hayatını mutlu huzurlu geçirmesini sağlamanın en başta gelen noktalarından biri ve bunu sağlamak bizlerin elinde.
Toplum ne mesaj verirse versin,asıl ve en değerli mesajları çocuklarımıza her zaman bizler veriyoruz.
O halde ani yasayan,anda kalan,düne bakmayan,ne dusunuyorsa onu soyleyen,paylaşımcı cocuklar yetistirmek icin bizimde farkindaligimizi arttirmamiz gerekiyor.
Unutmayin! Çocuklarımızın mutluluğu bizlerin elinde...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder